З Кнігі водгукаў Дзяржаўнага мемарыяльнага комплексу «Хатынь»:
«Гэта вельмі ўражвае. Дзякуй, што далі свету ведаць аб тым, што вам святое і што вы помніце.
Мемарыяльны комплекс нясе вельмі жывыя і рэальныя адчуванні, гэта цяжка забыць.
Мір, любоў і прабачэнне».
Прафесарска-выкладчыцкі састаў універсітэта Мінесоты, ЗША
1999 г.
«Жалобныя званы Хатыні сугучныя біццю сэрца метранома Піскароўскіх могілак.Няхай такое ніколі не паўторыцца ў свеце».
Удзельнікі «Маршу Міру»
1991 г.
«Для чалавека, што прыехаў з краіны (Швецыя), якой пашанцавала не быць акупіраванай у час вайны, мемарыял “Хатынь” – гэта страшны доказ таго, што можа зрабіць з людзьмі вайна, дзе б яна ні адбывалася. Прыміце нашу глыбокую падзяку беларускаму народу за ўсё, што ён выпакутаваў. Няхай гэта будзе папярэджаннем! Чымсьці такім, што трэба помніць і забыць!»
1982 г.
Водгукі аб фотадакументальнай экспазіцыі «Хатынь»:
«Рада, што ў дапаўненне да мемарыяльнга комплексу створана такая фотаэкспазіцыя, якая расказвае аб ахвярах і беларускага народа.. Усе людзі зямлі павінны аб гэтым ведаць, помніць і жыць так, каб падобнае больш ніколі не адбывалася на нашай Зямлі».
Народжаная ў Беларусі жыхарка Іркуцка К.Іванкіна
2004 г.
«Дзякуй народу Рэспублікі Беларусь і Прэзідэнту пану Лукашэнку за памяць аб загінуўшых у Вялікай Айчыннай вайне».
Сям’я Барысавых з Латвіі
2004 г.
«Вялікая ўдзячнасць стваральнікам такога музея. Гэта неабходна нашым дзецям, унукам, праўнукам. Помніць гісторыю, ведаць яе мы павінны для захавання нашай славянскай народнасці».
Каровіна Р.Л., г. Іжэўск
2004 г.
«Мы з Эстоніі, дзе помнікі знішчаюцца, а тут мы ўзрушаны ўбачаным. Тут хочацца маўчаць і помніць».
2004 г.
«Матэрыялы, прадстаўленыя ў экспазіцыі, аказваюць моцнае эмацыянальнае ўздзеянне на ўсіх, хто з імі знаёміўся. Маладое пакаленне абавязкова павінна ведаць аб тым, што перанеслі людзі нашай Беларусі. Вялікае дзякуй тым, хто падрыхтаваў матэрыялы для стварэння гэтага музея».
Вучні і настаўнікі СШ №19 г. Баранавічы
2004 г.
