25 кастрычніка 1941 года вёска Хацунь Карачэўскага раёна Бранскай вобласці перастала існаваць.
Да вайны ў вёсцы Хацунь жылі некалькі дзясяткаў сем'яў. Працавалі ў калгасе, гадавалі дзяцей, вялі мернае сельскае жыццё.
24 кастрычніка 1941 года праз вёску праходзіла варожая разведгрупа. Тут яна сутыкнулася з падраздзяленнем Чырвонай Арміі, якое спрабавала вызваліць палонных байцоў. У завязанай перастрэлцы загінулі тры нацысцкія салдаты. Гэты эпізод стаў падставай для страшнай карнай акцыі.
Раніцай 25 кастрычніка 1941 года Хацунь была акружаная. Карнікі абшуквалі дамы. У мясцовай жыхаркі Ніны Яшынай знайшлі асабістыя рэчы забітага нямецкага салдата — дзяўчыну па-зверску забілі, прыбіўшы да брамы ўласнага дома. Затым рушыла ўслед масавае знішчэнне жыхароў.
Каля загадзя выкапанай ямы былі расстраляныя 318 чалавек, сярод якіх — жанчыны, старыя, дзеці і 23 савецкіх ваеннапалонных, якія знаходзіліся ў вёсцы. Хацунь была спалена дашчэнту.
Хатынь — Хацунь: агульны боль, агульная памяць. Дзве вёскі — дзве назвы, падобныя гучаннем і аб'яднаныя агульным лёсам. Абедзве яны сталі сімваламі пакут мірных жыхароў, напамінам аб страшнай цане вайны.
У 2011 годзе на месцы знішчанай Хацунi адкрыты мемарыял — месца глыбокай смутку і памяці.
Сюды прыходзяць людзі, каб схіліць галовы перад нявіннымі ахвярамі і адчуць боль, якi не мае межаў ні ў часе, ні ў прасторы.
